Si Verónica Castillo ay isang kinikilalang artista sa buong mundo mula sa Izúcar de Matamoros, Puebla, México, at ngayon ay nakabase sa San Antonio, Texas. Sa murang edad, sa ilalim ng pag-aalaga ng kanyang mga magulang, ang mga kilalang artista na sina Don Alfonso Castillo Orta at Doña Soledad Martha Hernández Báez, nalantad siya sa masining na pamamaraan ng pagtatrabaho sa polychromatic ceramics, isang tradisyon na ipinasa mula sa henerasyon hanggang sa henerasyon. Patuloy na itinatayo ng Verónica ang mga tradisyong ito, habang nakatuon sa mga kontemporaryong isyu ng kawalan ng katarungan at hindi pagkakapantay-pantay. Nakamit ng kanyang mga exhibit ang pambansa at internasyonal na pagkilala, mula sa Smithsonian sa Washington DC hanggang sa National Museum of Mexican Art sa Chicago hanggang sa Museo Amparo sa Puebla, Mexico. Noong 2013, natanggap ni Verónica Castillo ang National Endowment for the Arts National Heritage Fellowship Award. Noong 2023, natanggap ni Veronica ang Catalyst for a Change Fellowship Award mula sa NALAC at ang UTSA Democratizing Racial Justice Artist Residency. Siya ang may-ari ng EVA (Ecos y Voces de Arte), isang gallery sa Southside ng San Antonio. Kasama ang isang internasyonal na network ng mga artista, ang EVA ay nag-aalok ng espasyo at suporta para sa iba't ibang anyo ng kultural na sining upang umunlad.

Mayroon akong malalim na pasasalamat para sa aking trabaho sa sining at sa komunidad na nakapaligid sa akin. Nagtatrabaho ako sa mga elemento ng buhay: tubig, lupa, apoy at hangin. Hindi ako magiging kalidad bilang isang tao kung hindi ko pinahahalagahan ang lahat ng ibinigay sa akin ng buhay upang maging isang katiwala sa paghubog at pagbibigay ng boses sa buong mundo. Kung hindi ko kayang ibahagi ang pamana na ibinigay sa akin ng aking mga ninuno sa pamamagitan ng sining na ito, kung hindi ko ito ibabahagi sa iba, mahuhulog ako sa isang kontradiksyon. Na hahanapin ko ang hustisya para sa Inang Lupa at walang kakayahang ibahagi ito — iyon ay magiging isang tunay na kontradiksyon sa aking trabaho at pagmamahal sa Inang Lupa. Ang regalo ng Taproot ay nagbibigay sa akin ng pagkakataong magpatuloy sa pagbibigay.

Natutunan ko ang tradisyonal na ash at sweetgrass basketry sa Penobscot Nation reservation, noong ako ay naninirahan at nagtatrabaho doon para sa aking tribo bilang staff geologist noong 1980's. Ako ay naging isang basket maker sa aking 30's apprenticing kasama ang yumaong Madeline Tomer Shay sa loob ng 5 taon. Ang aking lola sa tuhod ay isang kilalang tagagawa ng basket sa aming tribo at pinapanood ko ang kanyang paghahabi ng mga basket habang ako ay lumalaki.

Nakapagturo ako ng kasing dami ng isang dosenang mga gumagawa ng basket at ilan sa aking mga apprentice ang nagpatuloy upang magturo ng kanilang sariling mga apprentice. Ang ilan sa mga apprentice na iyon ay mayroon nang mga apprentice. Ang aking pangmatagalang trabaho bilang tagapagtaguyod ng sining, bilang co-founder at inaugural na direktor ng Maine Indian Basketmakers Alliance, ay nagresulta sa ilang mga bagong basket maker sa apat, kinikilalang pederal na mga tribo sa Maine; Maliseet, Mi'makq, Passamaquoddy at Penobscot.

Ang aking kasanayan sa sining ay sumasalamin sa isang quintessential Penobscot na istilo at diskarte sa pagguhit sa mga disenyo ng ninuno at sa natural na mundo sa pamamagitan ng tradisyonal na hand-harvested na ash wood at matamis na damo. Kamakailan lamang, ang aking trabaho ay nakasentro sa pagbibigay ng kamalayan sa mga krisis sa kapaligiran at pagbabago ng klima sa aming teritoryo sa aking mga disenyo ng basket. Mula noong 2021, isinama ko na ang paggamit ng mga endangered na wika ng Wabanaki sa aking trabaho at pagtuturo ng paggamit ng wika sa tradisyunal na basketry sa mga tribal immersion camp.

Ang pagiging isang Taproot artist ay nagpupuno sa akin ng pagmamalaki bilang isang tagapagdala ng kultura at nagpapatunay ng 3 at 1/2 dekada ng trabaho na nakatuon sa aming tradisyonal na pagsasanay sa basketry. Naniniwala ako na ito ay magdadala ng higit na pansin sa aming muling nanganganib na basketry at ang mga paraan na maaari kaming magtulungan bilang isang komunidad upang muling linangin ang aming pagsasanay nang sama-sama. Sa sarili kong sining, magagawa kong patuloy na palawakin ang aking pagsisiyasat at mga ideya sa paggamit ng ating basketry upang i-highlight ang mahahalagang isyu sa ating panahon, tulad ng mga isyung ekolohikal at pagbabago ng klima, pagbabagong-buhay ng wika. Ang mga ideyang ito ay sumasalamin din sa ating sariling mga pagpapahalaga sa komunidad ng Wabanaki.

Si Shaka Zulu, isang 2022 National Endowment for the Arts Folk Heritage Fellow, ay isang master ng New Orleans Indigenous Masking Society na disenyo ng suit, isang art form na nakaugat sa kultura ng Katutubo at Aprikano ng lungsod. Sinanay sa ilalim ni Chief Darryl Montana, anak ni Chief Tootie Montana, ang Zulu ay mahusay sa "downtown" na tradisyon sa paggawa ng suit, na kilala sa mga three-dimensional na disenyo nito. Bilang Big Chief ng Golden Feather Hunters, ang kanyang masalimuot na suit, na nangangailangan ng isang taon ng pananahi at disenyo, ay ipinapakita sa Mardi Gras, St. Joseph's Night, at Super Sunday.

Bilang karagdagan sa angkop na disenyo, pinapanatili ng Zulu ang tradisyon ng West African ng stilt dancing, na sumasagisag sa balanse at tagumpay. Nagsimula sa sagradong sining na ito mahigit 40 taon na ang nakalipas, innovatively niya itong inangkop para isama ang mga kababaihan sa pamamagitan ng paglikha ng isang stilt dancing entity para sa kanyang anak na babae, ang Free Spirit. Binibigyang-diin ng adaptasyon na ito ang kanyang pangako sa pangangalaga ng kultura at modernong inclusivity.

Ang gawain ni Zulu ay higit pa sa pagganap; inalis niya ang kanyang mga masking suit para gumawa ng limitadong edisyon na naka-frame na mga likhang sining na ibinebenta sa mga gallery at sa mga festival. Tinitiyak ng kanyang dedikasyon sa pagtuturo na ang mayamang tradisyon ng New Orleans Indigenous Masking Society at stilt dancing ay patuloy na umuunlad sa mga henerasyon.

Ang pagiging Taproot artist ay nangangahulugan ng pagtanggap ng malalim na pagkilala para sa aking dedikasyon sa pagpapanatili at pagtataguyod ng mga tradisyon at stiltdancing ng New Orleans Indigenous Masking Society. Ang parangal na ito ay nagbibigay kapangyarihan sa akin na ipagpatuloy ang aking mga kasanayan sa mga pinahusay na mapagkukunan at suporta, na nagbibigay-daan para sa higit na pakikipag-ugnayan sa komunidad at paghahatid ng kultura. Ito ay nagpapahiwatig ng pagpapatunay ng aking tungkulin bilang isang kultural na pinuno at isang tulay sa pagitan ng mga henerasyon, na tinitiyak na ang ating mayamang pamana ay napapanatili at ipinagdiriwang. Ang fellowship ay nagbibigay ng pagkakataon na palakasin ang aking epekto, pasiglahin ang intergenerational collaboration, at isulong ang cultural resilience sa loob ng aking komunidad. Pinalalakas ng karangalang ito ang aking pangako sa pangangalaga ng kultura.

Ang Founder at Artistic Director ng Agua, Sol y Sereno (ASYS), si Pedro Adorno Irizarry ay isang direktor ng pelikula at teatro, aktor, visual artist at tagapamahala ng sining na nakabase sa San Juan, Puerto Rico. Sinimulan niya ang kanyang karera noong 1980s kasama ang grupong Los Teatreros Ambulantes de Cayey (The Travelling Theater-makers of Cayey), sa direksyon nina Rosa Luisa Márquez at Antonio Martorell. Noong 1989 lumipat siya sa Nicaragua upang magtrabaho kasama ang grupong pangkultura na MECATE at mag-alok ng mga workshop sa teatro sa mga komunidad sa kanayunan. Nang maglaon ay lumipat siya sa Vermont kung saan nagtrabaho siya ng tatlong taon sa Bread and Puppet Theatre. Bumalik sa Puerto Rico noong 1993, itinatag niya ang Agua, Sol y Sereno kasama si Cathy Vigo, kung saan nakikipag-ugnayan siya sa sining sa pamamagitan ng paglikha ng mga maskara, eskultura at visual arts. Pinangunahan ni Adorno ang mga gawa ng repertoire ng ASYS, kabilang ang "Una de cal y una de arena." Siya rin ay nagdirekta ng mga pang-edukasyon na workshop at artistikong paninirahan sa pambansa at internasyonal na antas, at lumahok sa mga pagdiriwang ng teatro sa Europa, Latin America at Estados Unidos.

Noong 2004, kasama si Emilio Rodríguez, isinulat at itinuro niya ang tampok na pelikulang "El Clown," na nanalo ng dalawang parangal para sa directorial debut sa Chicago Latino Film Festival 2007. Bilang isang visual artist ay lumikha siya ng mga eksibisyon at lumahok sa mga artistikong residency. Nakatanggap siya ng iba't ibang mga premyo para sa kanyang gawaing pangkultura. Natapos ni Adorno ang kanyang Master's in Art Education mula sa Goddard College sa Vermont at Seattle. Bukod sa paghawak sa kanyang posisyon bilang artistic director ng Agua, Sol y Sereno, nagtatrabaho siya bilang propesor sa Master of Arts Management program sa Puerto Rico University, Recinto de Río Piedras.

Upang muling pagtibayin ang aming pangako na lapitan ang artistikong paglikha mula sa kaalaman ng Puerto Rican, itinataas ang aming Afro-Caribbeanness at muling kumonekta sa ninuno ng aming lupa. Natutuwa kami na sa pamamagitan ng aming trabaho, ang aming mga artista na nagtatrabaho sa teatro, karnabal at aming tradisyon sa musika ay maaaring makatanggap ng nararapat na pagkilala na ipinaglaban ng aming mga tao habang pinapanatili ang kanilang pagkakakilanlan. Nagpapasalamat ako sa suportang ito ng aming artistikong, pangkultura, at mga operasyong pangkomunidad kung saan patuloy naming sinisiyasat ang aming gawain upang ang bawat kwentong aming sasabihin ay maging isang lugar kung saan pinagsama namin ang pagdiriwang ng kung ano kami sa isang kritikal na pag-iisip na tumutulong sa aming ipagtanggol. ating kultural na karapatan.

Sina Ofelia Esparza, at ang kanyang anak na babae na si Rosanna Esparza Ahrens, ay kumakatawan sa anim at pitong henerasyon ng mga gumagawa ng altar, o “altristas” mula sa kanilang ina, na lahat ay ipinanganak at lumaki sa parehong bayan na tinatawag na, Huanimaro, Guanajuato, Mexico. Ang mga lola ay sina Martina Rodriguez (b.1784), Anastacia Morado (b.1800), Luz Mendoza (b.1832), Hipolita Tinoco “Mama Pola”(b.1857), Matilde Tinoco (b.1869), Maria Salud Garcia (b.1886), at, Guadalupe Salazar “Mama Lupe” (b.1904).

Si Mama Pola, ang dakilang lola ni Ofelia ay ang tagapagdala ng kultura na nagbigay ng kanyang kaalaman sa paggawa ng pagkain, pagpaparangal sa mga ninuno at katutubong pagdiriwang ng araw ng kapistahan kasama ang tatlong henerasyon ng kanyang mga apo, ang huli ay si Mama Lupe, na siya namang nagdala ng kanyang kultura. sa US sa pamamagitan ng Chicago, IL. (1921), pagkatapos ay East Los Angeles, CA (1930). Si Mama Lupe ay naging tagapagdala ng kultura para sa mga sumunod na henerasyon at bagama't hindi niya tinawag ang kanyang sarili na isang artista, ang kanyang debosyon sa kanyang pamilya at kultura ay ang kanyang anyo ng sining, na ipinakita sa pamamagitan ng kanyang mapamaraang "paggawa," mula sa la cocina hanggang sa la ofrenda (ang kusina hanggang sa altar. ). Itinuro niya sa kanyang anak na babae, Ofelia (b.1932), na ang kanyang pagsasanay ay lumampas sa debosyon; ito ay isang obligasyon na alalahanin ang mga ninuno. Nagturo si Mama Lupe sa pamamagitan ng kanyang pagkukuwento, sa panahon ng paghahanda ng pagkain o paggawa ng papel para sa iba't ibang araw ng kapistahan, habang nagbibigay ng masusing tagubilin kung paano magplano, magtipon, at magdeklara ng isang espasyo bilang sagrado.

Si Ofelia ay isang mausisa na estudyante na sumisipsip ng lahat ng itinuro sa kanya at ipinasa ang kanyang kaalaman, sa kanyang pamilya at higit pa - ang kanyang minamahal na komunidad sa East LA. Si Rosanna ay isa ring unang saksi sa lakas at mga turo ni Mama Lupe. Kinuha na niya ang mantle ng tagagawa ng altar, na ipinagpapatuloy ang tradisyon sa mga susunod na henerasyon. Ang duo ay nagtutulungan sa nakalipas na 20 taon at si Rosanna ay isa na ngayong Master altar maker na itinalaga ng kanyang komunidad.

Kinikilala ng Being Taproot Fellows na ang gawaing ginagawa namin bilang mga gumagawa ng altar ay lumikha ng isang groundswell ng koneksyon at kuryusidad tungkol sa paggalang sa ninuno at kalikasan sa komunidad at higit pa. Kinikilala ng pagkilalang ito na ang sama-samang pag-alala at kolektibong pagdadalamhati ay isang mahalagang kasanayan na nagpapalalim sa ating pag-unawa sa ating magkakaibang mga katutubong pagkakakilanlan na may pangkalahatang kahalagahan dahil sa ating pagkakamag-anak sa kosmos.

Si Bill Harris ay isang master Catawba potter. Ang mga palayok ng Catawba ay isang katutubong anyo ng sining na itinayo noong hindi bababa sa 4,000 taon at nabuhay nang walang pagtigil sa henerasyon . Ang nagsimula bilang isang tradisyon ng pag-andar ay umabot sa isang tunay na anyo ng sining. Si Bill ay isang estudyante ng kanyang lola, ang kilalang master Catawba potter, si Georgia Harris. Itinuro niya sa kanya kung paano hanapin ang luwad na kailangan para makagawa ng palayok ng Catawba sa butas ng luwad ng tribo na ginamit nang mahigit 500 taon. Ipinakita niya sa kanya kung paano iproseso ang luad at kung paano bumuo ng luad gamit ang mga coils. Ipinakita rin niya sa kanya kung paano gumamit ng mga bato sa ilog upang kuskusin ang mga kaldero at lumikha ng makinis na ibabaw ng mga palayok ng Catawba. Panghuli, ipinakita niya sa kanya ang huling hakbang ng pag-tempera ng mga kaldero sa isang bukas na apoy, na lumilikha ng itim, kulay abo, at makalupang kayumangging kulay ng natapos na produkto.

Pagkamatay ng kanyang lola, nagmana si Bill ng isang kahon ng mga seashell, sirang kutsara, at iba pang primitive na kasangkapan na ginamit niya sa loob ng mahigit 75 taon sa paggawa ng kanyang sining. Nang pinapanood ni Bill ang kanyang mga kamay na gumagawa ng mga palayok ng Catawba, nakita niya ang mga kamay ng kanyang lola. Ang tradisyon ay nag-uugnay kay Bill sa kanyang lola. Bagama't natutuwa siyang lumikha ng mga palayok ng Catawba, ang bagay na itinuturing ni Bill na pinakamahalaga ay ang magturo sa iba tulad ng itinuro sa kanya ng aking lola.

Isang karangalan na kilalanin ng isang organisasyon na may kalibre ng ACTA at magkaroon ng mga mapagkukunan na makakatulong sa pangangalaga ng Catawba Pottery. Mahalagang makatanggap ng pagkilala sa kabila ng ating komunidad sa ating mahigit 4,000 taong tradisyon at sa sining na ginawa gamit ang ating luwad. Ang akreditado, pagkilala sa labas ay nagpapaalala sa mga mamamayan ng Catawba ng kahalagahan at halaga ng ating sining. Kinikilala nito ang nakaraan, kasalukuyan, at hinaharap na mga artista ng Catawba clay. Umaasa ako na ang pagkilalang ito ng ACTA ay magpapasiklab ng isang pagnanasa sa loob ng ating komunidad na nagsisindi ng apoy na nagniningas sa susunod na 4,000 taon.

Si Carolyn Mazloomi ay isang kilalang artista, tagapangasiwa, at manunulat na lumitaw bilang isang trailblazer, tagapagtaguyod, at visionary sa larangan, na nagtataguyod ng pagkilala sa mga African American quilt at artist. Isa sa mga pinakakilalang kontribusyon ni Carolyn Mazloomi sa mundo ng sining ay ang kanyang mahalagang papel sa pag-highlight ng mayamang pamana at artistikong tradisyon ng mga African American quiltmakers. Bilang tagapagtatag ng Women of Color Quilters Network , walang pagod na nagtrabaho si Mazloomi upang i-promote ang gawain ng mga African American quilters, na nagbibigay ng plataporma para marinig ang kanilang mga boses at maipagdiwang ang kanilang mga kuwento. Sa pamamagitan ng mga eksibisyon, publikasyon, at mga hakbangin na pang-edukasyon, nakatulong ang Mazloomi na itaas ang katayuan ng African American quilts mula sa craft tungo sa fine art, na nagbibigay-liwanag sa kahalagahan ng kultura at artistikong kahusayan ng mga madalas na napapansing mga gawang ito. Sa pamamagitan ng kanyang pamumuno at mentorship, pinaunlad ni Mazloomi ang isang masiglang komunidad ng mga African American quilters, na lumilikha ng espasyo para sa diyalogo, pakikipagtulungan, at pagbabago sa loob ng larangan. Hindi lamang niya itinaas ang katayuan ng quilting bilang isang anyo ng sining ngunit nagbukas din ng mga pinto para sa mga hindi kilalang artista na ibahagi ang kanilang mga kuwento at pagkamalikhain sa mundo.

Bilang karagdagan sa kanyang adbokasiya para sa mga African American quiltmakers, si Mazloomi ay isang prolific artist sa kanyang sariling karapatan, na kilala sa kanyang nakamamanghang at makabagong narrative quilt. Ang kanyang gawa, na madalas na nagsasaliksik ng mga tema ng pagkakakilanlan, pamana, katarungang panlipunan, at karanasan sa African American, ay ipinakita sa mga museo sa buong mundo. Inilagay sa Quilters Hall of Fame Museum, si Mazloomi ay isa ring 2014 NEA National Heritage Fellow.

Ang pagtanggap ng Taproot Fellowship ay pagpapatunay na ang gawaing ginawa ko sa African American quilt community ay makabuluhan. Ang mga pondo mula sa fellowship ay magbibigay-daan sa akin na kumpletuhin ang mga gawa para sa isang eksibisyon ng narrative quilts na tumutuon sa racism, class at gender sa America. Dahil maraming mga estado ang may mga batas na nagbabawal sa pagtuturo ng mga paksang ito, ang sining ay naging mas mahalaga kaysa dati. Ang aking mga salaysay na kubrekama ay isang malambot na paraan upang sabihin ang napakahirap na mga kuwento ng kasaysayan ng ating bansa.